Τα ζωντανά δρύινα δέντρα είναι ευπαθή σε διάφορες ασθένειες όπως ρίζες και σάπες, γκι, μαλάκια κλπ. Η γνώση αυτών θα σας βοηθήσει να εντοπίσετε και να αντιμετωπίσετε τα συμπτώματα εγκαίρως, ώστε να μην χάσετε το δέντρο.
Υπάρχουν περίπου 600 είδη βελανιδιάς στον κόσμο. Δύο κοινά γένη βελανιδιάς είναι το Lithocarpus και το Quercus. Τα φύλλα αυτών των δέντρων χαρακτηρίζονται από λοβωτά περιθώρια και σπειροειδείς διευθετήσεις. Λίγα είδη όμως έχουν ομαλά ή οδοντωτά περιθώρια. Τα άνθη βελανιδιάς έχουν τη μορφή catkins και η παραγωγή τους γίνεται την άνοιξη. Μια δομή τύπου κυπέλλου γνωστή ως cupule φέρει το παξιμάδι της βελανιδιάς. Αυτό το φρούτο με καρύδια είναι γνωστό ως βελανίδι. Η ζωντανή βελανιδιά είναι ευαίσθητη σε μερικές ασθένειες. Ορισμένες από αυτές τις ασθένειες δεν μπορούν να ελεγχθούν καθόλου, ενώ άλλες μπορούν να αντιμετωπιστούν με κατάλληλα προληπτικά μέτρα.
Oak Root και Butt Rot: Οι αιτιώδεις οργανισμοί σήψης ρίζας σε βελανιδιά είναι μύκητες, παρασιτικά φύκια και καλούπια νερού. Η υπερβολική άρδευση οδηγεί στην ανάπτυξη αυτών των οργανισμών στη ριζική ζώνη της βελανιδιάς. Τα κοινά παθογόνα που ευθύνονται για την αιτία της σήψης των ριζών σε βελανιδιές είναι τα Phytophthora spp και Armillaria mellea. Αυτά τα παθογόνα προτιμούν ένα υγρό περιβάλλον για την ανάπτυξή τους. Ένα από τα συχνά παρατηρούμενα συμπτώματα της ρίζας και της σήψης των άκρων είναι ότι το δέντρο μπορεί να καταρρεύσει κατά τη διάρκεια ανέμων. Παρατηρούνται επίσης άκρα που πεθαίνουν και αραιό φύλλωμα.
Γκι: Το παράσιτο που ονομάζεται γκι τρέφεται με βελανιδιές και τα περαιτέρω τους αποδυναμώνει, εάν δεν ελέγχεται έγκαιρα. Η διάδοση του γκι γίνεται με πουλιά. Η αφαίρεση του παρασίτου του γκι από αυτά τα δέντρα μπορεί να είναι μια προσωρινή λύση. Ωστόσο, για μακροπρόθεσμο / μόνιμο έλεγχο αυτού του προβλήματος, τα κατεστραμμένα εξαρτήματα πρέπει να αφαιρεθούν εντελώς.
Oak Wilt: Η μαρασμός της βελανιδιάς οφείλεται σε μόλυνση μύκητα. Ο μύκητας επιτίθεται στο αγγειακό σύστημα της βελανιδιάς. Απαγορεύεται η παροχή νερού και θρεπτικών συστατικών για την ανάπτυξη αυτού του φυτού. Ο αποχρωματισμός των φύλλων της βελανιδιάς είναι το πρώτο παρατηρούμενο σύμπτωμα. Τα φύλλα αρχίζουν να γίνονται κίτρινα και μαραίνονται καθώς η ασθένεια εξελίσσεται. Σε περίπου έξι μήνες από τη στιγμή της μόλυνσης, το δέντρο πεθαίνει. Δεν υπάρχει τρόπος να ελέγχεται η μαρασμένη βελανιδιά. Το κάψιμο των κλαδιών και η απόρριψη του ξύλου είναι το μόνο μέσο για να απαλλαγούμε από τη μαρασμό.
Ασθένεια Drippy Nut: Το βελανίδι και οι σφήκες είναι φορείς του οργανισμού που προκαλεί ασθένεια σταλασσών καρυδιών σε βελανιδιές. Erwinia quercina, τα βακτήρια είναι υπεύθυνα για αυτήν την ασθένεια. Τα προαναφερθέντα μεταφορικά έντομα τρυπούν τα βελανίδια στα δέντρα και μεταφέρουν βακτήρια. Τα συμπτώματα της νόσου των ξηρών καρπών είναι η χαμηλή παραγωγή βελανιδιών και ο θάνατος των κλαδιών. Η ασθένεια δεν είναι ιάσιμη. Ωστόσο, δεν πρέπει να προκαλεί ανησυχία, καθώς η ασθένεια δεν αποτελεί μεγάλη απειλή για το φυτό.
Ξαφνική ασθένεια θανάτου βελανιδιάς: Ένα γεμάτο και ώριμο βελανιδιά είναι πιο επιρρεπές σε αυτήν την ασθένεια από τα νεότερα. Ένας μύκητας που μεταφέρεται στο νερό Phytophora ramorum είναι ο αιτιώδης οργανισμός ξαφνικής νόσου θανάτου βελανιδιάς. Η διάδοση αυτού του μύκητα λαμβάνει χώρα με τη μορφή σπορίων. Οι τρόποι διάδοσης περιλαμβάνουν το νερό άρδευσης, το χαλίκι, το μολυσμένο έδαφος και τη βροχή από τον άνεμο. Τα σημάδια αυτής της ασθένειας μπορούν να παρατηρηθούν με τη μορφή αιμορραγίας καρκίνου που βρίσκεται στους φλοιούς των δέντρων. Η φωσφορική ένωση και τα μυκητοκτόνα χρησιμοποιούνται ως προληπτικά μέτρα. Εάν η ασθένεια φτάσει στα προχωρημένα της στάδια, η βλάβη γίνεται μη αναστρέψιμη.
